Czym są koncepcje „karty zielonego gazu” i lokalnych sieci dystrybucyjnych? W kontekście wyzwań związanych z polityką klimatyczną UE i dążeniem do radykalnego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych biogazownie rolnicze mogą stanowić kluczowe „narzędzie”, które w dużej mierze pomoże Polsce w osiągnięciu wymaganych celów.
Okazuje się, że w większości instalacji biogazowych (zwłaszcza w przypadku Polski) dominującą formą wykorzystania biogazu jest spalenie w silniku kogeneracyjnym, a możliwości jest znacznie więcej. W obecnych realiach wdrażanie w życie alternatywnych form zastosowań biogazu jest niezwykle istotne, zwłaszcza biorąc pod uwagę uwarunkowania związane m.in. z założeniami Europejskiego Zielonego Ładu czy Dyrektywy RED II.
Jednym z najważniejszych i jednocześnie najtrudniejszych w realizacji wyzwań stojących przed Polską jest wypełnienie bieżącego celu OZE w transporcie (art. 25 dyrektywy RED II). We wspomnianym sektorze rola biogazu może polegać np. na wykorzystaniu go w sposób bezpośredni (zamiennik gazu ziemnego) lub pośredni – jako biokomponent do paliw. Biogaz może znaleźć również szerokie zastosowanie w sektorze ciepłownictwa.
Czytaj również: Biometan w transporcie czy w ciepłownictwie?
Mimo niepodlegającej dyskusji konieczności rozwoju branży biogazowej, w dalszym ciągu brakuje jednak ram prawnych, które określałyby normy funkcjonowania biogazowni w kontekście powyższych obszarów. Jednym z hipotetycznych rozwiązań, które w sposób kompleksowy regulowałyby kwestie związane z wykorzystaniem biogazu czy biometanu do celów transportowych lub ciepłownictwa jest koncepcyjna „karta zielonego gazu”.
Koncepcja „karty zielonego gazu”
„Karta zielonego gazu” spełnia jednocześnie funkcję systemu wsparcia publicznego wytwórców biogazu, jak również pozwala podmiotom realizującym NCW na wypełnienie wyznaczonych celów. Koncepcja opiera się na założeniu, że niezależnie od „formy” zielonego gazu wytwórca otrzymuje jedną kartę za każdą wyprodukowaną megawatogodzinę energii chemicznej, przy czym może być ona zbywana zarówno osobno, jak i łącznie z wyprodukowanym gazem.
„Kartę zielonego gazu” mogą otrzymać wytwórcy:
- biogazu,
- biometanu,
- częściowo oczyszczonego biogazu (70-80% CH4).
Na szczególną uwagę zasługuje koncepcyjny gaz oczyszczony do parametrów mieszczących się w przedziale 70-80% CH4, zwłaszcza w kontekście lokalnych sieci dystrybucyjnych (o których szerzej w dalszej części artykułu). Niewątpliwym atutem takiego rozwiązania jest znaczna redukcja kosztów oczyszczania w porównaniu do uszlachetniania biogazu do postaci biometanu (od 1 do 1,2 zł/m3 biometanu) oraz uniknięcie dodatkowych emisji wiążących się z oczyszczaniem gazu do parametrów zbliżonych do gazu ziemnego – straty metanu mogą wówczas wynieść nawet 3%. Z technicznego punktu widzenia wprowadzenie do użytku nowego koncepcyjnego gazu jest możliwe – analiza przeprowadzona przez Instytut Nafty i Gazu wykazała, że urządzenia certyfikowane na gaz ziemny zaazotowany typu Ls po drobnych modyfikacjach są w stanie pracować na biogazie oczyszczonym do 70-90% CH4, a wdrożenie takiego rozwiązania nie powinno być problematyczne.
Oto mapa biogazowni rolniczych w Polsce!
Ewentualną barierą w tym przypadku może być jedynie brak woli politycznej – aby zgłosić nowy rodzaj gazu konieczna jest zmiana Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu gazowego.
Zgodnie z założeniami koncepcji „zielonej karty” wytwórca biogazu będzie mógł wprowadzić:
- biogaz do sieci gazowej prowadzącej bezpośrednio do odbiorcy,
- częściowo oczyszczony biogaz do sieci gazowej prowadzącej bezpośrednio do odbiorcy lub do lokalnej sieci dystrybucyjnej,
- biometan do sieci gazowej prowadzącej bezpośrednio do odbiorcy, lokalnej sieci dystrybucyjnej lub sieci ogólnokrajowej.
„Karta zielonego gazu” wydawana byłaby przez Urząd Regulacji Energetyki w procedurze zbliżonej do obecnie wykorzystywanej w przypadku energii elektrycznej – URE otrzymuje od producenta wniosek o wydanie „karty zielonego gazu”, w którym zawarte są informacje o ilości energii wprowadzonej do sieci bezpośredniej, lokalnej sieci dystrybucyjnej lub sieci ogólnokrajowej.
To tylko fragment artykułu. Cały przeczytasz w Magazynie Biomasa. Sprawdź poniżej:
Inne wydania Magazynu Biomasa znajdziesz tutaj. Dlatego kliknij i czytaj!
Newsletter
Bądź na bieżąco z branżą OZE
