Pellet drzewny to nowoczesne paliwo biomasowe, które otrzymywane jest jedynie z najczystszych resztek i pozostałości z mechanicznej obróbki drewna. W Polsce funkcjonują co najmniej trzy systemy certyfikacji pelletu drzewnego. Mają na celu nadzorowanie jakości wytwarzanych i kierowanych na rynek biopaliw: EN plus, DINplus i Łukasiewicz – ITD.
System norm odnoszący się do biopaliw stałych wytworzonych z biomasy roślinnej wprowadzono w 2010 roku. Jest on najrzetelniejszym zestawem standardów odnoszących się do grupy materiałów o tym samym pochodzeniu (biomasa roślinna) i takim samym zastosowaniu (paliwa stałe). System jest cały czas aktualizowany.
Certyfikowany pellet – czy to konieczne?
W Polsce nie ma obowiązku, poza nielicznymi wyjątkami, stosowania norm w praktyce. Certyfikat dla wyrobu niesie za sobą współodpowiedzialność zewnętrznej organizacji (właściciela certyfikatu) za jakość wytwarzanych produktów w okresie ważności tego certyfikatu.
W ramach procedur przyznawania certyfikatu dla konkretnej firmy, przedstawiciele właściciela certyfikatu (audytorzy) dokonują oceny nie tylko właściwości gotowego wyrobu, ale także warunków w jakich produkcja się odbywa, w tym zakładowej kontroli jakości i sposobów postępowania w sytuacjach nadzwyczajnych (np. awaryjnych).
Sprawdź też: Certyfikowany pellet – dlaczego ma to znaczenie?
Na bazie ww. norm klasyfikacyjnych opracowano powszechnie znane schematy certyfikacji opisujące system zakładowej kontroli produkcji pelletu drzewnego, m.in.:
- schemat ENplus,
- schemat DINplus,
- program WPD Łukasiewicz – ITD,
- program Dobry Pellet.
Certyfikaty jakości ENplus/DINplus/Łukasiewicz – ITD czy też Dobry Pellet, są to tożsame schematy certyfikacji. Są oparte na wymaganiach międzynarodowej normy klasyfikacyjnej ISO EN 17225-2:2014 Biopaliwa stałe. Specyfikacja paliw i klasy.